Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Σύστημα Cre-loxP

Σάββατο απόγευμα. Ανοιχτό βιβλίο στη σελίδα 36 εδώ και μισή ώρα. 
"Απομάκρυνση γονιδίων επιλογής".
Ζέστη. 
Πολύ τσιγάρο. 
Ακόμα περισσότερος καφές. 
Νευρικό γέλιο χωρίς λόγο. 
Κλάμα. 
Κοκτέλα ψυχασθένειας. 
Αιτία: άγνωστη - ακαθόριστη - μη εξακριβωμένη - πλήρως παράλογη.


Γαμημένες καρέκλες.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Βλάβη κεντρικού νευρικού συστήματος (μέρος α)





Οι συνάψεις λειτουργούν άψογα. 
Οι νευροδιαβιβαστές δουλεύουν. 
Μεταφέρουν κάθε νευρικό σήμα. Σωστά. Όπως πρέπει.
Όλα πάνε ρολόι σου λέω. Μην ανησυχείς για τίποτα.
Δεν υπάρχει κανένας παρεμποδιστής του νευρικού σου συστήματος. 
Εκτός από τον εαυτό σου.
Σήμερα έκανες ένα βήμα. 
Αύριο θα κάνεις άλλο ένα και αν είσαι τυχερός, μεθαύριο δε θα αποφασίσεις να γυρίσεις τέσσερα βήματα πίσω.

Και κάπως έτσι το μέλλον σου διαγράφεται λαμπρό.


πολύ μακριά για να νοιαστώ πια.


Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

ο φόβος φυλάει τα έρ(η)μα


«Σήμερα είναι μια μέρα που δε θα ξεχάσουμε ποτέ». Σαμαράς Αντώνιος μελλοντικός πρωθυπουργός της χώρας μας (a.k.a. Ελλάδα-μέχρι στιγμής, τριτοκοσμική χώρα λίαν συντόμως).

Ξεκινήστε να χαμογελάτε. Σήμερα γεννήθηκε η ελπίδα μάγκες. Δε το νιώθετε; Δε το καταλαβαίνετε στον αέρα που φυσάει; Είναι ο αέρας της αλλαγής. Βέβαια. Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

Μόνο σε μένα βρωμάει αυτός ο άνεμος;

Δε μπορώ να ψυχολογήσω την ψήφου καθενός ατομικά. Συνολικά πάντως, μπορώ να πω με απόκλιση στην κρίση μου κατά 0,5% ότι έχουμε πολύ αδύναμη μνήμη. Ξεχνάμε εύκολα. Πιστεύουμε και ελπίζουμε ακόμα ευκολότερα.

Γυρίστε λίγα χρόνια πίσω. Ο Παπανδρέου το ’09 έλεγε «λεφτά υπάρχουν» και έθετε δίλλημα «ΠαΣοΚ ή βαρβαρότητα». Ο Καραμανλής στο ’07 παρότι κάηκε η χώρα ολόκληρη βγήκε ξανά με αυτοδυναμία. Η μοναδική διαφορά των τωρινών αποτελεσμάτων είναι αφενός ότι το ΠαΣοΚ είναι διαλυμένο και τη θέση του παίρνει μια κολεκτίβα απόψεων, ο ΣυΡιΖΑ δηλαδή, και αφετέρου ότι η κοινωνία στο σύνολό της είναι διασπασμένη. Το δεύτερο φαίνεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει αυτοδυναμία. Στην ουσία ψηφίσαμε «όχι μνημόνιο», αλλά όντας διασπασμένοι ως σύνολο, αυτό μεταφράστηκε ως «μνημόνιο και ευρώ με κάθε κόστος». Τόσο καιρό ο κόσμος φώναζε να φύγουν αυτοί που μας έφεραν μέχρι εδώ και τελικά κατάφερε να τους ξαναδώσει την εξουσία.

Τι φοβόμαστε τελικά τόσο πολύ; Την αλλαγή; Μη μας πάρουν τα σπίτια οι αριστεροί; Μη γίνει κοινωνικοποίηση των τραπεζών; Αλήθεια, πόσοι από εσάς ξέρετε τι θα πει «κοινωνικοποίηση»; Πόσοι από εσάς πιστεύετε ότι δε θα μας πάρουν τα σπίτια οι δεξιοί; Οι εταίροι; Οι τοκογλύφοι; Και τέλος πάντων πόσοι από εσάς έχετε σπίτια; Και όσοι έχετε σπίτια, για πόσο ακόμα νομίζετε ότι θα αντέξετε αυτό που έρχεται;

Πιστέψατε σε μια βραχυπρόθεσμη λύση, η οποία γεννήθηκε μέσα από τον φόβο, την τρομοκρατία, τα ψευτοδιλήμματα (η ιστορία έχει αποδείξει ότι μέσα από τέτοια συναισθήματα δε μπορεί να γεννηθεί ποτέ κάτι υγειές). Θέλατε τη «λύση» να τη δώσει κάποιος άλλος και όχι εσείς.

Ανεξάρτητα από το ποιος έχει το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για αυτή την κατάσταση, έχουμε όλοι κάποιο μερίδιο ευθύνης. Γιατί τόσα χρόνια εμείς ψηφίζαμε. Εμείς τους δίναμε δύναμη. Εμείς ήμασταν αυτοί που θέλαμε τη βολή μας και καθόμασταν ο καθένας στο μετερίζι του. Εμείς ήμασταν αυτοί που δημιουργήσαμε τις πελατειακές σχέσεις και τις διαιωνίσαμε. Μην προτρέξετε και πείτε ότι συμφωνώ με την φάλαινα τον Πάγκαλο ότι «μαζί τα φάγαμε». Δε λέω αυτό. Λέω με απλά λόγια ότι σιγά σιγά η συνείδησή μας γινόταν όλο και πιο σάπια. Παρήκμασε το σύστημα και παρόλα αυτά, εμείς το θέλαμε ακόμα και το ζητούσαμε, μέχρι πολύ πρόσφατα, με περίσσιο πόθο. Σαδομαζοχιστικό φλέρτ.

Δεν εκπλήσσομαι από τα αποτελέσματα.

Μακάρι η κοινωνία να ψήφιζε με βάση την τάξη στην οποία άνηκε και όχι στην τάξη που θα ήθελε να ανήκει. Αμ δε.
Λούμπεν προλεταριάτο και άγιος ο Θεός.

Καλό κουράγιο σε όλους μας. Και υπομονή. Οι επόμενες εκλογές, μάλλον, δε θα αργήσουν. Αλλά και πάλι δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι θα αλλάξει κάτι. Πάλι θα φοβηθούμε.

"Ή θα είστε ελεύθεροι ή θα είστε ήσυχοι" - Καστοριάδης Κορνήλιος, φιλόσοφος.

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Χημική ισορροπία: διαταραχή της ειλικρίνειας

Σημαντικό είναι οι άνθρωποι να είναι ξεκάθαροι. Για να χτίσεις μια διαπροσωπική σχέση, όποιου είδους κι αν είναι αυτή, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μπορείς να είσαι ειλικρινής κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης. Κυρίως πίεσης.

Η αλήθεια, είναι για πολλούς, πράγμα υποκειμενικό, πολύπλευρο, θεμιτό, αβάσιμο, άτοπο, ουτοπικό, ανύπαρκτο στο μικρό σύμπαν που ζουν. Επειδή όμως το μικρό σύμπαν καθενός μας, δημιουργείται από τις δικές μας ανάγκες, η αλήθεια σε αυτό θα πρέπει να έχει την θέση που θέλει και πιστεύει ότι πρέπει να έχει ο δημιουργός του. Εσύ δηλαδή.

Από την επιλογή που θα κάνεις, άμεσα αποκλείεις την ανάμιξή σου με κάποια σύμπαντα άλλων ανθρώπων. Ταυτόχρονα ανοίγεις πόρτες για σύμπαντα με τα οποία μπορεί αργότερα να καταλάβεις ότι δεν επικοινωνείς και δε μπορείς να συνεχίσεις τον κοινό σας δρόμο. Μερικές φορές όμως, συμβαίνει να βρίσκεις πολλά κοινά χαρακτηριστικά του δικού σύμπαντος σε αυτό κάποιου άλλου. Κι εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι μόνος. Όσο ιδιαίτερος κι αν πιστεύεις πως είσαι. Κάπως έτσι, ξεκινά κάτι.

Ο δρόμος που θα χαράξει αυτό το κάτι εξαρτάται από πολλά. Κυρίως την ειλικρίνεια.
Οι σχέσεις είναι δυναμικές. Αμφίδρομες.
Μπορεί να μετατοπιστούν προς τη μια ή την άλλη μεριά.
Η επαναφορά της ισορροπίας εξαρτάται από την θέληση και των δύο πλευρών.
Πάντα.

Οι δεύτερες ευκαιρίες είναι υπερεκτιμημένες. Μερικές φορές ωστόσο, είναι απαραίτητες. 

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Πες μου κάτι ψεύτικο.



"Θέλεις; Ναι; Όχι; Πες μου."
Ήταν καθισμένος στην καρέκλα του, αυτή την δανεική. "Ένα τσιγάρο ακόμα" είπε "και θα σου πω τι θέλω". Περίμενα να ακούσω.
Άναψε το τσιγάρο και τα μάτια του φωτίστηκαν. Ήταν σούρουπο. Πρώτη τζούρα. Εισπνοή, εκπνοή. Θολή. Ήταν τόσο ήσυχα που μπορούσα να ακούσω το χαρτί του τσιγάρου να καίγεται.
"Θέλω να φύγω. Δε θέλω να σε ξαναδώ. Δε θέλω να έχω καμία σχέση μαζί σου".
Τα λόγια έβγαιναν από το στόμα του μαζί με τον καπνό του τσιγάρου. Παρατηρούσα περισσότερο τον καπνό παρά το τι μου έλεγε. Ξαφνικά από το υπερπέραν ακούστηκε ένας ενοχλητικός για τα αυτιά μου ήχος. Διαπεραστικός.
Ξύπνησα.  Δίπλα μου, το κρεβάτι άδειο. Κανένα σημάδι του, καμία υποψία του.
Μόνο ένα τσιγάρο στο τασάκι να καπνίζει ακόμα.



Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

déjà vu

Κατέληξα. Δεν πιστεύω στα déjà vu. Γιατί αν πίστευα, θα ήξερα από τώρα τι έκβαση θα έχει όλο αυτό. Επομένως, όχι, δεν πιστεύω.
Σήμερα βρήκα μια κόλλα Α4 με το τηλέφωνό σου γραμμένο πάνω της. Εκεί που είχα "φάει" τον κόσμο να το βρω αυτό το χαρτί τόσους μήνες...το βρήκα σήμερα. Σήμερα. Που εδώ και καιρό έχω πείσει τον εαυτό μου ότι δε νοιάζομαι. Τι déjà vu, τι νόμος του Μέρφυ και άλλες τέτοιες μπούρδες...
Αν ψάχνεις αφορμή να σκεφτείς κάτι παντού σημάδια θα βρίσκεις. (Ακόμα και το ντελιβεράδικο της γειτονιάς παίζει να έχει το όνομα σου...)
Δε θα μπω λοιπόν σε αυτή τη διαδικασία.

Το χαρτί το πέταξα.
Από δω και πέρα δε θα ξαναγράψω για σένα. Εκτός αν με εκνευρίσεις ξανά.